13 februari 2014: Vijf maanden geleden (13 september 2013)
hoorde ik dat ik geopereerd moest worden en vandaag was de grote dag! Ik zou om
06:45 gewekt worden, maar ik werd pas rond 07:00 uur gewekt. Ik was al rond
half 6 wakker en nog steeds niet zo zenuwachtig. Om 07:00 uur kwam broeder Arno
en hij gaf me medicijnen, een pilletje om rustig te worden en een
operatiejasje. Daarna ging ik douchen met dat vieze spul. Rond 07:15 kwamen
papa en Claudia (mijn zusje). Dat operatiejasje was veel te groot, maar hij was
wel handig. Laura kwam naar mijn kamer en we kletsten gezellig. Daarna werd
mijn haar ingevlochten en vertelden ze dat ik naar de O.K. (operatiekamer) mocht.
Ik nam een tijdschrift mee en verpleegster Sigrid, Laura, Claudia, papa en mama
gingen samen met mij (ik lag wel in bed) met de lift naar de eerste verdieping.
Voordat ik naar de uitslaapkamer ging (waar ik me moest melden en moest wachten)
moest ik afscheid nemen van mijn vader en zusje. Ik zag tranen in mijn vaders
ogen en daarna had ik ze zelf ook… Mijn
bed werd naar een plek naast een computer gereden en er werden mij dingen
gevraagd zoals: Hoe heet je? Waarvoor word je geopereerd? Wat is je
geboortedatum? Etc. Dat moeten ze vragen, omdat ze zeker willen weten dat jij
de goede persoon bent, anders word je straks opeens aan iets heel anders
geopereerd hahaha! Sigrid was inmiddels al weer terug naar de kinderafdeling,
maar mijn moeder en Laura deden een wit pak aan, zodat ze zometeen mee zouden
kunnen naar de operatiekamer. We moesten een tijdje wachten, omdat de
operatiekamer (waar mijn dokters waren) nog geen akkoord gaf. Ondertussen las
ik een beetje in mijn tijdschrift, maar ik kon niet echt lezen, omdat ik toch
een beetje zenuwachtig was. Laura zag one direction en samen hebben we over one
direction gepraat en over andere dingen. Toen werd er gezegd dat we door
mochten naar de operatiekamer en werd ik de operatiekamer binnengereden. De
eerste die ik zag was dr. Kruyt die ik al 3 maanden niet had gezien en hij
begroette me. Ook dr. Kempen en een anesthesist stelden zich voor. Ze maakten
alles klaar en ik kletste verder met mijn moeder en Laura voor zover dat kon.
Daarna vroeg de anesthesist mij of ik kon draaien, maar ik begreep niet wat hij
bedoelde. Hij pakte de spuit met slaapspul en ik kreeg een zuurstofmasker op.
Ze hadden me verteld dat het ongeveer 3 seconden duurde, maar het duurde wel 7
ongeveer! Het plafond had streepjes en al die streepjes gingen bewegen en dan weet
ik het niet meer..
Ik werd wakker en voelde me erg misselijk, het leek alsof ik
stikte. Toen voelde ik dat er een plakbandje onder mijn neus vandaan werd
gehaald en dat er een slang uit mijn keel werd gehaald. Gadver! Blijkbaar was
ik te vroeg wakker, maar dit was niet fijn.
Ik werd naar een plek gereden en mijn vader kwam binnen. Hij zei dat ik
erg wit was en wisselde daarna met mijn moeder af. Mijn moeder zag mij en liep
weer terug. Ik snapte niet waarom, maar later vertelde mijn vader dat ze het
eng vond om mij zo te zien met al die slangetjes. Mijn vader kwam weer bij mij
zitten en later vertelde hij me dat ik toen zei dat ik heel erge pijn had, 7 of
8 op de schaal van 10, maar daar kan ik me niks meer van herinneren. Ik praatte
veel met mijn vader en ik sliep niet, terwijl dat eigenlijk wel verstandig was
geweest. Ik had een zuurstofslangetje in mijn neus, en nog veel andere
slangetjes. Ik had een infuus met morfine, pijnstillers, bloed, want ik was 1325
ml bloed verloren, en vocht. Ik had een epiduraal in mijn rug die mijn hele rug
verdoofde. Ik had een infuus in mijn pols voor mijn hardslag, bloeddruk,
zuurstofgehalte en nog iets. Na een tijdje kwam mijn moeder weer en zo wisselden
ze af. Ik praatte aan één stuk door, ook al zou ik nu niet meer weten waar ik
het over heb gehad… De operatie heeft in totaal 4 uur geduurd, een uur korter
dan dr. Kruyt had gezegd. Hij kwam nog even langs in de uitslaapkamer en ook
dr. Kempen kwam nog even langs. Ze vertelden dat de operatie was geslaagd en
dat er geen complicaties waren opgetreden. Mijn wervelkolom was heel soepel
zeiden ze. Wat dat nou weer voor mij betekende wist ik ook niet, maarja. Ik was
rond half 1 op de uitslaapkamer beland en om drie uur zeiden ze dat ik weer
terug naar de kinderafdeling mocht. Ze belden met de kinderafdeling, maar om
half 4 was er nog steeds niemand. Om half 4 hadden ze weer gebeld en toen
eindelijk om 4 uur kwam Loes mij ophalen. Het was net de wisseling geweest, en
Loes was er weer! Daar was ik blij mee. Toen we eindelijk terug waren op de
kinderafdeling kwamen mijn opa en zusje. Mijn opa had m’n zusje van school
opgehaald en hij was daarna meteen doorgereden naar het ziekenhuis. Ze waren er
net tien minuutjes en opeens ging mijn apparaat, waar het slangetje naar mijn
rug aanzat, piepen. Loes belde met de uitslaapkamer, maar omdat daar ook net
een wisseling was geweest zeiden ze dat ze niet naar ons kwamen en dat wij maar
gewoon naar hun moesten komen. Ondertussen werd ik ook steeds misselijker door
die morfine. Toen moest ik mijn opa, moeder en zusje weer alleen laten en ging
ik samen met Loes en mijn vader opnieuw naar de uitslaapkamer. Die rit naar de
uitslaapkamer toe maakte me nog misselijker, maar ik had enorme zin in
limonade. Loes maakte een beker limonade voor me en die maakte me minder
misselijk. Maar in die uitslaapkamer kwam de anesthesist ook maar niet. Na een
kwartier werd ik weer misselijk en maakte ze weer limonade voor me. Ondertussen
hebben de zusters gekeken naar mijn infuusapparaat en hebben ze de spuit en het
apparaat vervangen en toen piepte hij niet meer. Na 75 minuten en drie glazen
limonade verder was de anesthesist nog steeds niet langs gekomen. Mijn apparaat
piepte niet meer en Loes zei dat we maar weer terug gingen anders. De rit terug
naar de kinderafdeling maakte me weer misselijk en ik was kapot, omdat ik nog
helemaal niet geslapen had! Maar mijn opa en zusje waren er nu toch, dus ik wou
ze nog wel graag zien. Ze kwamen bij me, maar na een tijdje werd ik zo
misselijk dat ik voelde dat ik moest overgeven. Mijn moeder kwam met van die
vieze ziekenhuisbakjes en door die geur en mijn misselijkheid kwamen al mijn
glazen limonade er weer uit. Mijn hele operatiejas zat onder en ook mijn deken.
Mijn opa, vader en zusje zijn toen maar naar huis gegaan, want het ging niet
helemaal lekker met mij. Loes kwam gelukkig snel en ze zei dat ze dat wel vaker
meemaakte. Alleen was dit een heel gedoe, want ik had overal slangetjes en ik
was net geopereerd aan mijn rug! Gelukkig had ze hier handigheid in en heb ik
niet heel pijn gehad. Maar nu toch alles eruit was wilde ik wel graag even op
mijn telefoon kijken of er berichtjes waren. In de ochtend had ik er al veel
gehad. Maar toen ik hem aanzette kwamen er nog veel meer binnen! Echt superlief
dat iedereen zo aan mij dacht. Maar dit was niet zo’n slim idee, want na een
paar berichtjes werd ik weer misselijk. Mijn maag trok helemaal samen, maar en
zat niks meer in mijn maag! Dit deed erge pijn aan mijn rug en buik. Gelukkig
zat ik dit keer niet onder. Die avond ben ik vaak in slaap gevallen en heb ik
een beetje gedronken, wat weer zorgde voor overgeven in de avond. Maar door die
narcose viel ik wel in slaap. Die nacht ben ik vaak wakker gemaakt. Ik had een katheter
en die controleerden ze elke uur. Ook kreeg ik nog veel medicijnen in de nacht,
maar ik was toch zo moe door alles dat ik snel weer in slaap viel.
Weer een lang verhaal :)
Heb je vragen? : femkescholten@hotmail.com
Kusjes,
Femke
Geen opmerkingen:
Een reactie posten