12-02-2014

Dit was mijn eerste dag in het ziekenhuis. Lees maar snel verder!

12 februari 2014: 

Dit was de grote dag en nog steeds was ik niet zenuwachtig. Die ochtend moest ik beginnen met allemaal middeltjes zodat ik geen infectie zou krijgen na mijn operatie. Als eerst moest ik mijn haren en lichaam wassen met een vieze scrub-achtige shampoo. Ook moest ik mondspoeling en neusspul gebruiken, vier maal per dag. Na alles nog een paar keer gecheckt te hebben vertrok ik samen met mijn ouders naar Amsterdam.

We kwamen rond half 10 op de kinderafdeling aan en ik werd doorverwezen naar mijn kamer. Ik had de achterste kamer gekregen, wat een twee persoonskamer was. Tot mijn verbazing lag er ook een baby in deze kamer. Mijn moeder kreeg al meteen de zenuwen, want er was maar één bed voor de ouders en die baby had natuurlijk ook een ouder. Mijn moeder heeft toen aangegeven dat we graag op een eenpersoonskamer wilden en dat hebben ze bij mijn dossier gezet. Daarna bleek dat de baby er alleen voor een dagbehandeling was, hij had koemelkallergie waarschijnlijk en hij ging vanavond alweer naar huis. Na dat ik warme chocomel had gehaald, wat daar gratis was yay, kwam Laura naar mij toe. Ze is pedagogisch medewerkster in het OLVG op de kinderafdeling en ze bereid je voor op een operatie. Ze vertelde me dat we een druk programma hadden vandaag, wat we helemaal niet wisten, en dat we zometeen naar een zenuwonderzoek moesten. Nadat ik de wifi voor elkaar had gekregen op mijn telefoon kwam ze weer bij ons zitten. Ze vertelde ons hoe het allemaal gaat in het ziekenhuis en ook de planning kregen we te horen. Het klikte meteen tussen Laura en ons en ik was blij dat zij mijn pedagogische medewerkster was. Ik kreeg van haar twee armbandjes om met mijn naam en geboortedatum en ik kwam al meteen in de ziekenhuisstemming. Daarna ging Laura met ons mee naar de neuroloog. De neuroloog ging met een zenuwzender over mijn enkels en knieholtes om mijn zenuwen te vinden. Ook plakte ze plakkers op mijn hoofd om mijn hersenactiviteit te meten. Dit was nodig voor de operatie, omdat ze onder de operatie zenders op je hoofd, knieholtes en enkels doen om te kijken dat je niet verlamd raakt. Alleen was dit bij mij een heel gedoe. Die vrouw zei tegen Laura dat ze over een kwartiertje terug kon komen, maar het hele onderzoek duurde maarliefst een uur! Ze begon bij mijn enkels, maar daar kon ze mijn zenuwen niet vinden. Ze kan checken of ze mijn zenuwen heeft gevonden, want als ze daar over heen gaat gaan je tenen dansen en dat geeft een heel raar gevoel. Toen pakte ze een ander apparaatje, maar ook daarmee kon ze de zenuwen niet vinden en mijn enkels deden inmiddels hartstikke pijn door al dat duwen. Ze haalde er een andere vrouw bij en die had ze zo gevonden. Daarna begon ze bij mijn knieholtes, maar ook daar kon ze mijn zenuwen niet vinden. Toen ging ze krassen met een stokje over mijn knieholtes en dat deed niet normaal veel pijn, de tranen sprongen in mijn ogen. Maar ze was nog niet klaar hoor, want ze had de zenuwen nog steeds niet gevonden, jippie. Na een tijdje vroeg ze die vrouw er weer bij en die had ze zo weer gevonden. Na een uur was ik eindelijk klaar en kwam Laura mij ophalen. Ze wilde door met mij naar het bloedprikken, maar ik had erge honger. Daarom gingen we eerst weer terug naar de kinderafdeling en at ik twee boterhammetjes. Inmiddels was er al twee keer een arts in opleiding langs geweest die mij moest onderzoeken, maar elke keer moesten we weg naar iets anders. Na het eten gingen we als eerst foto’s van mijn rug laten maken. Geen röntgenfoto’s, maar echte foto’s in een fotostudio. Wel apart, want we waren immers in een ziekenhuis, maar straks had ik voor en na foto’s en dat vond ik wel leuk. Na de fotostudio moest ik bloedprikken en dat duurde ook weer een eeuwigheid. Eerst moesten we erg lang wachten en daarna moest ik nog pleisters van mijn armen afhalen die ik op de kinderafdeling had gekregen zodat de naald geen pijn zo doen. Ik voelde inderdaad niks van de naald, maar heel mijn armholtes waren rood door die pleister. Toen we terug waren kwam die arts in opleiding voor de derde keer weer langs en deze keer kon het wel. Het was een soort van GGD onderzoek, ze moesten zeker zijn dat je gezond bent voor de operatie. Daarna kwam Laura weer bij me langs en toen werd het me allemaal eventjes te veel. Ze hadden me nooit verteld dat we zoveel onderzoeken hadden en ik werd morgen al geopereerd! Ze begreep mij volkomen en daar was ik erg blij mee. Daarna kwam de fysio en ze vroeg me allemaal standaard dingetjes en we oefenden hoe je uit bed moet komen na je operatie, want je mag natuurlijk niet zomaar omhoog! Toen de fysio weg was kwam Laura vertellen dat we naar kamer 9 mochten verhuizen en dat was een eenpersoonskamer! Maar tijd om mijn spullen uit te pakken had ik toen nog steeds niet, want nu kwam mijn verpleegster al weer binnen. Ze heette Maaike en ze vertelde me gewoon wat standaard dingentjes. Elke acht uur heb je op de kinderafdeling een andere broeder/verpleegster. Van 8 uur tot 4 uur ’s middags was de eerste, de tweede kwam vanaf 4 uur tot half 12/12 uur ’s avonds en de derde kwam van 12 uur tot 8 uur ’s ochtends. Je hield gelukkig wel een beetje dezelfde, zodat je met hen ook een band kunt opbouwen en niet elke dag weer nieuwe hebt. Een orthopeed kwam nog langs en controleerde me nog en ook de arts in opleiding, die al drie keer was langs geweest, kwam weer langs samen met zijn leraar en ze controleerde me nog een keer. Gelukkig was ik rond zes uur klaar met al die onderzoeken. De dokter had mijn moeder verteld dat we nog met z’n allen mochten gaan uit eten, want ik was ten slotte niet ziek. Na een goedkeuring van de verpleging gingen we uit eten bij een gezellig restaurant. We werden in het restaurant ook nog gebeld door een orthopeed, dr. Kempen, die bij de operatie samen met dr. Kruijt gaat opereren. Hij vroeg nog of we vragen hadden, maar die hadden we niet meer. Ik kreeg die dag nog 3 kaartjes binnen, alweer superlief! In de avond heb ik met mijn moeder op de zitzakken tv gekeken en kwam Loes, mijn favoriete verpleegster, in de avond nog even langs. Ze vroeg nog of we vragen hadden en ze stelde me gerust. Rond half 12 ging ik slapen, want ondanks alles was ik toch wel een klein beetje zenuwachtig. 

Dit is wel een erg lang verhaal, maar toch vind ik het niet erg om hierover te schrijven. Ik ben met dit stuk ongeveer een uur bezig geweest en het lucht aardig op.

Loes en Laura, als jullie dit lezen, heel erg bedankt dat jullie er zo voor me waren en natuurlijk ook mijn familie en vrienden!

Als je vragen hebt kun je me altijd mailen: femkescholten@hotmail.com

kusjes,

Femke