Laatste dag, de dag dat ik naar huis mocht! dag 7
19-02-2014
Ik had deze nacht helaas weer slecht geslapen, de vierde nacht
alweer, maar ik mag vandaag naar huis! Toen mijn moeder in de ochtend onder de
douche stond kwam de fysio al en samen met haar heb ik trap gelopen. Het deed
wel pijn en het werd snel zwart voor mijn ogen, maar het ging wel! Terug in
mijn kamer vertelde ze me wat ik allemaal mag doen en wat niet. Fietsen mag ik
pas na drie maanden en ook sporten pas na 3 tot 6 maanden. Een jaar mag ik geen
teamsporten doen en ik moet 9 maanden oppassen met piekbelasting. Dansen mag
ik na 6 weken gaan opbouwen, maar ik word
waarschijnlijk snel moe en het gaat ook pijn doen. Ook ga ik natuurlijk nog
niet alles durven. Het kan dat mijn metaal afgaat bij de poortjes op het
vliegveld, maar dan moet ik maar gewoon mijn litteken laten zien. School mag na
ongeveer drie weken weer, maar wel rustig opbouwen. Toen de fysio weg was kwam
de neuroloog nog even langs om te checken of ik gezond was. Ze was al een keer
eerder langs gekomen, maar toen was ik helemaal niet lekker. Daarna gingen mijn
ouders mijn koffer inpakken, want dat kon ik natuurlijk niet zelf. Ik ben ook
nog even voor het eerst in de hal van de kinderafdeling gaan zitten, waar ik
erg lang alleen vanuit mijn kamer naar gekeken heb. Ook een zaalarts kwam nog
langs en hij vertelde me dat ik door de katether een urineweginfectie had. Nou
gezellig, kreeg ik nog meer medicijnen mee naar huis. We kregen een lijst met
medicijnen die we op moesten halen bij de apotheek van de zaalarts. Laura
maakte nog foto’s van mijn kamer en drukte die ook gelijk voor me af. Ook heeft
ze nog mijn voor en na röntgenfoto’s afgedrukt. Rond drie uur verliet ik in de
rolstoel het ziekenhuis. Ik had Laura en een paar zusters nog even gedag gezegd
en daarna ging ik naar huis..
In de auto had ik het nog wel even moeilijk. De autorit deed
erge pijn aan mijn rug, door die hobbels enzo, en ik vond het ook wel moeilijk
om naar huis te gaan. In het ziekenhuis werd ik erg goed verzorgd, iedereen
kwam langs, en ik had het er, ondanks de pijn, best naar mijn zin. En thuis
stond ik er helemaal alleen voor! Maar toen ik mijn konijntjes en de kaartjes
zag die waren bezorgd voor mij, vrolijkte me dat toch weer op!
Dit was dan mijn ziekenhuis verhaal.
Ik zal nu wel wat minder posten, maar er komen zeker nog berichten online!
Heb je vragen? femkescholten@hotmail.com
kusjes,
Femke
Geen opmerkingen:
Een reactie posten