De berichten die ik hier op plaats ga ik zelf ook bewaren voor later. Ik zou deze tijd graag achter me willen laten, maar ik ga sowieso nog een keer terug naar het ziekenhuis. Helaas heb ik bijna geen foto's van mij in het ziekenhuis, omdat ik zo ziek was. Ik heb veel gehad aan de verpleegsters en de pedagogische medewerkster, maar dat lezen jullie binnenkort nog wel! :) Nu eerst: Terugblik deel 2:
Het vervolg van mijn scoliose verhaal:
13 September 2013: Ja het was vrijdag de 13e toen ik het hoorde. Waarschijnlijk een voorteken (;
Mijn eerste keer in het OLVG in Amsterdam en mijn eerste afspraak met dr. Kruijt. We kwamen aan bij het OLVG en ik keek mijn ogen uit. Het was een heel groot ziekenhuis en de tegels waren zo’n akelige ziekenhuiskleur. Ik moest naar afdeling P3. Weer meldden we ons bij de afdeling orthopedie en namen we plaats in de wachtkamer. Dit ziekenhuis was heel anders dan het Sint Antonius Ziekenhuis in Nieuwegein, maar ik voelde me hier wel vertrouwd. Na een kwartiertje wachten ongeveer werden we geroepen en werd ik gemeten en gewogen. We kwamen aan bij de kamer van dr. Kruijt, waar een assistent van hem zat, omdat het een ziekenhuis in opleiding is. Hij vroeg allemaal standaard dingen, zoals: Op welke school zit je? Welk niveau doe je? Enz. Ook bij hem moest ik weer een buktest doen en hij zag een s-bocht. Na een tijdje kwam ook dr. Kruijt erbij en ook hij keek nog een keer naar mijn rug. Via het Sint Antonius ziekenhuis hadden wij een machtiging gegeven om de foto’s van mijn rug, die daar gemaakt zijn, naar het OLVG te sturen. Blijkbaar hadden ze dat niet gedaan en daarom moest ik opnieuw foto’s van mijn rug laten maken, maar dit keer in het OLVG. Hierbij moest ik ook naar de zijkant ‘stretchende” foto’s maken, die wel pijn deden aan mijn rug. Eenmaal terug bij dr. Kruijt vertelde hij meteen het slechte nieuws, die ik liever niet wilde horen: “Je krijgt een scoliose operatie”. In het begin kon ik mijn tranen nog wel in bedwang houden, maar daarna stroomden ze toch over mijn wangen. Hij begreep dit volkomen en ik voelde meteen dat ik in goede handen was. Hij vertelde dat hij de wervels 3 tot 7 ging vastzetten, dat is tot en met het midden van mijn rug, en dat de onderkant dan waarschijnlijk wel zou bijtrekken, zodat de onderkant niet meer geopereerd hoefde te worden. Dat was gelukkig een opluchting voor me, want nu was ik nog steeds aardig flexibel na de operatie! Hij vertelde me alle belangrijke dingen en ik ging met een bang maar ook opgelucht gevoel naar huis. Thuis vertelde ik het meteen aan mijn vriendinnen en mijn klas en iedereen reageerde superlief. Ook zocht ik meteen alles op over de operatie en over de kinderafdeling van het OLVG. Die afdeling was net in Maart 2013 helemaal gerenoveerd en hij zag er super uit! Eerst baalde ik dat er alleen maar één persoonskamers waren, maar daarna bedacht ik me dat dat juist veel fijner is dan met meerdere! Je voelt je namelijk ronduit kut na zo’n operatie en gelukkig heb je dan alle rust. We hadden met dr. Kruijt afgesproken dat ik ergens in november/december nog een gesprek zou hebben met hem en dat ik dan alle vragen zou stellen die ik had. Ik maakte een notitie aan op mijn telefoon en ik had zo al een hele lijst, dat zou wel goed komen! We hadden afgesproken dat de operatie ergens rond februari 2014 zou zijn, omdat ik graag nog met de musical van school mee wilde doen. Helaas hadden wij een 6e uur op vrijdag en mochten we niet meedoen, waar ik flink van baalde. De vaste datum van mijn operatie was nog niet bekend, maar daar konden we vanaf 1 december voor bellen.
21 november 2013 :Opnieuw een gesprek met dr. Kruijt in het OLVG. Ik had een hele lijst gemaakt met vragen voor de dokter op mijn telefoon. Het waren er iets van 40/50 waar ik graag een antwoord op wilde. Toen we daar waren was het 90 minuten uitlooptijd voor dr. Kruijt. 90 minuten??!!! Mijn zusje was dit keer meegegaan, omdat mijn ouders zeker wilden zijn dat zij geen scoliose had en gelukkig hebben wij samen die 90 minuten plezier gehad in het ziekenhuis. Na in totaal 95 minuten waren we eindelijk aan de beurt en kon ik al mijn vragen aan dr. Kruijt stellen. Nadat ik de helft van de vragen had gesteld voelden ik mijn tranen weer opkomen. Wat had ik toch? Blijkbaar zat het me heel hoog, maar toch voelde ik me op mijn gemak bij dr. Kruijt. Als laatste vroeg ik of ik de kinderafdeling nog mocht zien en gelukkig mocht dat. We moesten met de lift twee verdiepingen omhoog en we kwamen meteen in een gezellige sfeer. Aan de muur hingen foto’s van kinderen met gekke bekken, omdat hun tanden eruit waren en er waren allemaal speelplekken, zoals een wii, spelletjes, boeken, banken enz.! Ook de kamers zagen er supermooi uit en één van je ouders mocht bij je slapen: Ik wist zeker dat ik hier geopereerd wilde worden!
24 januari 2014: Deze keer waren we niet bij P3, de afdeling orthopedie, maar bij P4 afdeling Anesthesiologie. Wat een lang word he! Dit was het laatste onderzoek/gesprek voor mijn operatie, spannend! Het heet een pre- operatief gesprek. Thuis had ik al een hele lijst in moeten vullen met vragen zoals: Gebruik je medicijnen? Ben je allergisch voor pleisters? Etc. De assistente van de anesthesist bekeek de vragenlijst en vertelde dat er niks opvallends aan was. Volgens haar mocht ik dus de operatie ondergaan. Ik werd weer gemeten en gewogen en ze gaf me wat boekjes mee waar ik thuis nog in kon bladeren. Daarna kwam de anesthesist en hij vertelde wat hij precies ging doen tijdens de operatie. Eerst zou hij me in slaap brengen met slaapmiddel die ze via een spuit in mijn infuus zouden spuiten en ik zou een zuurstofmondkapje opkrijgen. Onder de operatie die 5 uur duurt zou hij aan mijn hoofdeinde blijven zitten om te kijken of ik niet wakker wordt. Raar idee hahaha. Onder de operatie zouden ze me een keer wakker maken, maar zonder dat ik het door heb. Ze vragen me dan om mijn tenen en handen te bewegen, omdat ze bij je zenuwen opereren en ze willen zeker weten dat je niet verlamd bent. Zelf vond ik dit het engste, want wat nou als ik wel wakker zou worden?! Na het ziekenhuisbezoek hebben we nog wat in de buurt rondgekeken wat mijn ouders zouden kunnen doen als ik in het ziekenhuis lig. Helaas hadden we toen nog steeds geen datum, terwijl we al heel vaak hadden gebeld. Ze hadden ons toen verteld dat Januari en februari al vol waren gepland en daar baalde ik van.
28 januari 2014: Ik pak wat te drinken uit de koelkast en ik hoor mijn moeder zeggen: “Femke, we moeten je wat vertellen”. Eigenlijk wist ik toen al wat ze gingen zeggen en dat klopte ook nog helaas.. “We zijn vanochtend gebeld door het ziekenhuis. Er is een extra operatie ingelast en jij bent degene die dan geopereerd mag worden. Het is alleen al heel snel, vandaar dat ze gebeld hebben. Je wordt 12 februari opgenomen en de 13e geopereerd.” En ja hoor daar kwam mijn emotionele bui weer… Het was al over 2 weken! Ze hadden beloofd dat we het uiterlijk 5 weken van te voren zouden horen. Nou niet dus. Maar eigenlijk was ik ook wel blij. Ik zat al vijf maanden in spanning te wachten wanneer ik geopereerd zou worden en nu was het eindelijk bekent. Nu aftellen maar!
Ook dit was weer een lang verhaal, maar ik hoop dat jullie het allemaal een beetje begrijpen. Het lucht echt op om het van je af te schrijven. Dit was het laatste wat ik in mijn document had staan, maar ik ga binnenkort weer verder schrijven. Ik schrijf liever niet te vaak, want ik heb geen zin in overtollige emoties.
Volgende post zal waarschijnlijk gaan over de dagen voor de operatie.
Als jullie nog vragen hebben of je wilt iets kwijt; zet het in de comments of mail me : femkescholten@hotmail.com
Kusjes,
Femke
Geen opmerkingen:
Een reactie posten